Mythes

Mythe 2: Het is niet onverwacht

Klopt. In het echt weet je niet vooraf dat iemand dat gedrag zal laten zien. Dan overkomt het je. Dus dit werkt niet.

 

En toch ….... als je een slipcursus volgt met je auto gebeurt hetzelfde. Allerlei slips oefenen, terwijl je al weet dat het zal gebeuren. Terwijl in het echt je het zomaar onverwacht overkomt. Door het oefenen is er echter ‘een paadje in je hersenen aangelegd’. Op het moment suprême kun je daardoor bijna gedachteloos dat paadje bewandelen. 'He, blijkbaar heeft het oefenen toch geholpen'.

 

 

Mythe 3: Je zit te kijk voor de hele groep.

Klopt. Vaak zit je met mij aan een tafeltje, voor de hele groep. Terwijl je normaal je gesprek één op één voert, zonder pottenkijkers. Dat kan heel kwetsbaar voelen, niet prettig.

 

En toch.....kan het ook veel losser. Dat ik bijvoorbeeld naar jou toekom, terwijl je op je plek blijft zitten. Fijn is dat de buren soms spontaan gaan meehelpen in het gesprek, ook iets zeggen. Ook kan ik heel kort bij iedereen langs komen. Waarbij iedereen alleen even de korte reactie geeft en daarna loop ik al weer door.  Of ik voer één gesprek met 3 deelnemers die samen mijn gesprekspartner vormen. Dan heb je steun aan elkaar. Allemaal geen lange gesprekken, geen ‘te kijk’ zitten vooraan.

​

En toch.... kan het gesprek aan een tafeltje wel heel prettig zijn als we echt uitgebreid op jouw eigen casus ingaan. En die pottenkijkers? Die komen soms met heel mooie complimenten en goede tips.

​

 

Mythe 4: Ik kijk liever

Klopt. Zelfs op trainingen met allemaal trainingsacteurs als deelnemers

(wij leren ook regelmatig iets bij) kost het mij vaak moeite om als eerste in een rollenspel te stappen. Ik kijk dan ook liever eerst. Ik leer echt van het kijken hoe een ander het doet. Vaak heel anders dan ik. Daarnaast ken ik ook dat gevoel van “ik wil niet afgaan voor het oog van mijn collega’s’.

 

En toch.........als ik de kat uit de boom gekeken heb, ga ik meestal wel naar voren. Omdat ook ik het beste leer door zelf te doen.

 

 

Mythe 5: Ik heb geen casus

Klopt. Soms gaat alles lekker en heb je helemaal geen casus. Of heb je er gewoon niet zo bewust over nagedacht.

 

En toch...........als je even gaat sparren met je collega's liggen er genoeg casussen voor het oprapen. Ook het kijken naar anderen kan bij jezelf een casus oproepen. Daarnaast kun je ook prima iets uitproberen met een casus van een ander. Zodat die kan zien hoe jij dat aanpakt. Help je je collega.

 

 

Mythe 6: Ik heb ooit iets heel vervelends meegemaakt met een trainingsacteur. Ik doe niet meer mee.

Klopt, helaas. Soms was dat met een onervaren trainingsacteur. Of met een collega die wel even iets wilde uitspelen met jou. Dan bleef men bv heel lang in agressie hangen. Ongeacht wat jij voor moois inbracht. De trainingsacteur bewoog niet mee met wat jij deed. Een vervelende ervaring.

 

Dit keer geen ‘En toch.....’  Voel je vrij om alleen te kijken en je collega’s van feedback te voorzien. Ook dan heb je een zinvolle bijdrage en leer je zelf ook.

Daarnaast hoop ik dat je gedurende de training in mijn gedrag en reacties veiligheid ervaart. Genoeg om het uiteindelijk toch zelf ook te proberen. Ik zal je zeker prikkelen, verleiden, uitnodigen, maar nooit dwingen.

 

 

Mythe 7: Wat doe je in het echt?

Deze opmerking komt natuurlijk voort uit pure jaloezie. Want dit geweldige leuke werk als trainingsacteur kan natuurlijk niet mijn echte werk zijn. Het is een bijbaantje. Toch?

​

En toch......dit is echt mijn werk. Hoe mooi is dat! Op bovenstaande manier hoop ik dat deelnemers niet bezig zijn met 'hoe overleef ik de trainingsacteur'. Maar open kunnen staan om te leren door ervaren.